sans muzigi

havalar uzun bir aradan sonra o kadar guzellesti ki bir sey yapmaya gerek kalmiyor. oldugun yerde mutlu oluyorsun. icimde yine biraz korku var ama dogru seyler yaptigimi dusunuyorum. kendimi dusunerek hareket ediyorum ama oyle yapmam gerekiyor, mutsuz oldukca baskalarini uzme potansiyelim artacak, durup kendime ayiriyorum zamani. hersey yolundaymis gibi davraniyorum. kendimi uzmekten baska bir sey yapamiycam eger boyle yapmasam. turkiye'ye donup annemi gecici olarak memnun etmek fikri cok anlamli degil, bir hafta gecmeden gelisimin heyecani kalmayinca hersey ayni olacak. muhtemelen o, onu dusunmedigime uzuluyor, gelmeyisimi ona bagliyor. ama ben biliyorum ki benim mutlu olmam lazim. bir yandan da duzenli bir hayata baslayabilecek miyim bilmiyorum; bunu yapacak gucum olup olmadigini bilmemek korkutuyor beni.

yine de kendi dunyami yeniden kuruyormusum gibi bir his var icimde, sanki kIrdaki evimin ilk duvarini ormusum de, cimlere uzanmis dinleniyorum gibi. biliyorum havalara cok bagli hersey, etrafimdakilere de. ve sonsuza dek surmeyecek bu his, onun da farkindayim. ama bu an her seye ragmen sonsuzluga aciliyor (zamanin dikene kestigi bir sonsuzluga belki) .

10 gun sonra bu sehirden gidiyorum, 88 gun sonra baska bir sehre donecegim.