ssssssss..

that dream has haunted me, literally, it is now almost faded away. su an gecti, ev diyebilecegim bir yerde, alistigim duzene donunce eski seviyesine dustu herhalde. ama o dar alanda 8 saat kipirdamadan otururken sanirim ilk kez depresyon bir noktasindan kabarip "insanity"e dogru uzandi. bu sefer gercekten yardima ihtiyacim var diye dusundum, psikologdan ziyade psikiyatr belki. i've never been chemically touched, i dont wanna be chemically touched, i've thought. o noktada insan hicbirsey olmamis gibi devam edemez dedim. beyin kimyasinda bir degisiklikti sanirim, dusunerek bir cikis gozukmedi. camdan disari bakip aydinlik gokyuzune bakinca biraz iyi geldi. yillar once hissettigim o seye yakin bir duygu idi ama anin icinden disari akip uzunca bir sureyi kapliyordu, bir de farkli bir renkteydi biraz, tam aynisi degildi. yasamdan bu kadar kacmak isteyip, ayni zamanda olumden bu kadar korkmanin verdigi sIkIsIklIk.

sonra dusununce yasam tarafina da tasan olum korkusu, sadece olum korkusu bunu yapan gibi geldi.

being haunted by nightmares (made of flesh) at daytime, even after a day, used to seem too drama-like before, but then it happened, so not now or anymore.

uzaktan bakiyorum yazarken, icinden yazamadim. disardan ne kadar anlatilirsa. yedigimi cig yedim de o yuzden mi bu kabus diye bile dusundum. saman ayinlerindeki gibi. eve geldim, cin yemegi aldigim yerden fortune cookies'den cikan: "a modest person never talks about himself". sanirim dogru; kendiyle ugrasmak can only be consumptious (consuming) but taking care (/thinking) of others is productive. (sanirim o kadar dogru degil, sadece dogruluk payi var demek istedim.)