the manic street preacher

i am happy at the verges, i am happy at sharp edges, where the moment is silver bright and sharp, where the pin is bending the "dolgun" flesh of the finger tipp, bending up to a pierce. even the most ordinary moment is bright like a star, i shine, cutting life into exact pieces with my silver sword. i live the whole day like runing through a river jumping from rock to rock. living each moment, each existence of mine as sharp pin heads (where areas' limit goes to 0), existing in dots rather than as a line. merely existing, (un)existing as a ghost of a word, unseen shadow of a story. i like my manic streches that comes once in a while.

if i had to choose an object to be: make me a water bed with transparent nylon skin and with no edges or stiches.

once, back in childhood, i wanted to be like Alfred not like Batman, i had wanted to be Batman too but i was -in a way- serious about being Alfred not about being Batman. Batman as in Burton Batman watched at Rexx.

deneme - express: i mean a bullfight, life is.("here not the meaning of the words but the sound should give the meaning") and (ghost of) "life" is a mouthfulling word, very feminene and fecund like julie delpy imitating nna smone.

duvarlarda mutlu tavsanlar

bugun esrarengiz bir sekilde mutluyum.

sabah uyandigimda uzun zaman uyanmadigim kadar neseyle uyandim, gozumu gunisigiyla dolu odamda huphuzurlu actim. hemen sorunlarimi yokladim, olduklari yerlerde duruyorlardi, "peki neden boyle hissediyorum?". gun ilerledikce kafamdaki hassas noktalari kurcalasam da bir sey olmadi. ne endiselere boguldum ne de daha neselendim. ne plan yapma telasi vardi, ne bosvermislik. haftalar sonra normal guzel bir gundu sadece.

geri kafamin icine dalip neden boyle hissetigimi cikarabilirim belki ama ne geregi var diye dusunuyorum. arkasinda gizemli bir seyler oldugunu varsaymak daha saglikli (hayatdolu) gibi geliyor. o yuzden: bugun baharin ilk gunu diye belki boyle mutluyum.

this

i feel like i am trying to get a grip on life and those people are hitting my hands, where i grabbed it. of course they just dont know what they are doing. and i feel there might be something terribly wrong about me saying that, not what i say but how and why i say it. and "this" shouldnt justify anything.

-

like the last irregular spins of a peg-top, before it collapses, i am making no sense;just before fallin into tongue-cut silence. and i will stay down for a while, and i better stay down. to rest.

just ,

rest.

..

open heart surgery.. it's raining outside.. i fear the dentist, the most and i worry, the most, about -not exactly becoming bald but- loosing more hair. (that's what i am.)

tackling me-self

i have "obstacles" ahead, that i cant solve by writing or not taking any action. Even progress may not be enough and deceive me-self if each following step is not at least as big as the previous one.

ben

acidan zevk alabilecegimi belki dusunmustum ama bugun ilk defa "acidan zevk alirken" buldum kendimi. annemle olan gobek bagimi sanirim bugun kopardim ( ya da en azindan kopma noktasina getirdim.) Cocuk yaslarda kesilmesi gereken o bagin, bu kadar yil ertelenince nasil etten, kanli canli bir baga donusup, kesmeye kalkinca ne cok can yaktigini gordum. Belki insaniyet namina tek sahip oldugum sey bu, bu aci, o yuzden ona sarildim, kipirtisizca uzaniyorum. Neler oldugundan bahsetmek ahlaksizca geliyor. Olan oldu ve bir yokusu tirmanip inmekten baska bir sey degildi yaptigim. Hersey kaldigi yerden devam edecek sanirim, umarim. Artik o kadar bencilim ki, daha da bencillesmek icin cok elverisli kosullar ama ben arka yolu seciyorum, ters istikameti, ki kimse anlam veremesin (farkli bir anlam versin).

cok sey soylenmiyor, cok sey olunca sanirim.

-

endiselerimden kacmak icin gittigim yerden donebilmek icin simdi yeniden kactigim endiseleri canladirmaya calisiyorum.

hayata tutunmak icin kullanmaya calistigim sorunlar:

kisa bir sure sonra aileme okulu (mastiri) biraktigimi soylemem gerekiyor, okulu birakmakla kalmayip artik bu alanda calismak da istemedigimi anltamam lazim. yeni kisa vade planlarimi uzun uzun aciklamam gerekebilir. uzun vadedeki plansizligimi aciklarken de kendimden emin konusmaliyim. soylediklerimin her kelimesini hissetmeliyim ki hem onlar kararliligimi anlasin hem de ben daha az kotu hissedeyim.

yakinda aileden para almadan yasamaya baslamayi hedefliyorum. bunun icin de simdiden bir hazirlik yapmam lazim. bu gece baslarim belki.

iyi-guzel seyler:
"keep it real dawg" M. Strange'in cidden cok garip kisa animasyonu.
"child psychology" Black Box Recorder'in hikayesi tanidik gelen (ve bulug caginda yasanacak sorunlari ben ancak mi -gecikmeli mi- yasiyorum acaba dedirten) sarkisi.

-

eu não posso tocar...

-

birinin yer altina inip beni bu dunyaya tersten civilemesi lazim yoksa karanliga gomulup gidicem.

no name

i am full of anger. i am an electrified cloud.

if i go now, no trace will be left. it will be clear as the sky at a polar nite.

( i was continuously so full of anger that i could not step back and see that i was pointing guns in that cloud of fire.)

do major

simdi turkce yazarken kelimeler sevimli yavru kediler gibi kucagima dusuyor. tesekkur edesim var. tesekkur ederim (ortaya).

oruc aruoba'dan bir seyler okudum. dupduruydu. iyi geldi. bu aralar onemli bir karar vermem gerekti. iki yonden baktim, ne yone bastirsam o yone yatti aklim; karar noktasi belki daha gerideydi. belki de aklimi yatirdigim noktada artik kurcalamayi biraksam orada kalacak, yani karar noktasi yok da sadece bir zamanlama meselesi, bir rastgelelik var. belki de bu yeni secenek, coktan alinmis bir karari zorlamak, test etmekten baska bir islev gormedi. eger ortada iki secenek var ve bunlardan biri rasyonel bir secim, mantigin gosterdigi yol, digeriyse irrasyonel, ama duslerden damlaya damlaya gol olmus bir istekle cevrili ise ortada dusunecek de cok bir sey yok demek aslinda. uzerinde dusunme ihtiyacindan ibaret bir "disturbance" ve onu dindirmek icin dusunmeler tasinmalar.

"bir de hatalarimi gormuyor muyum" meselesi var. gorup de kendimi hala hakli goruyorsam, aslinda gordugumu mu saniyorum, yoksa baska bir haksizligin acisini mi cikariyorum. baska bir haksizlik dusunmek yersiz gibi duruyor buradan. haksizlik lafini kullanmak belki busbutun yersiz. catismalar normal deyip gecmek mi dogrusu? bilmiyorum, bilmiyorum diyince rahaliyorum. tembel bir ogrenci gibi cozup de sonucun yanlis oldugunu gorme ihtimali yerine, erteliyorum rahatlamak icin.

guzel birseylerden bahsederek bitireyim; az once camin onunden cok guzel bir kiz gecti. guzel bir film var bu yakinlarda izlemeyi dusundugum. guzel bir ulkeye (annemin alip da kutuphanesine dizdigi, benim ilgisizlikten onun dil bilmemekten sadece resimlerine bakmakla yetindigimiz o dergi ve kitaplari dolduran yapilarin ulkesine) biletim var. disiligine hic takilmadan bir kadini sevme koprusunu dusumde bir kere gecip varligini hissetmis olmanin huzuruyla kapatiyorum. (yo hitoto cisminde tassavvur edilebilir)

not: noktalama isaretlerine , ozellikle parantezler ve noktali virgullere takildim bu aralar. kelimelerin cikardigi seslere de. ingilizcenin soguk metalik dislerinin kanli canli turkceye gectigi "text"ler yazasim var, anlami kenara koyup formla oynayasim. (yaratici olmayi hedeflemeden sade dis gicirdatmasi bu.)

cold train-ed eyes (quoted)

"...
when i noticed the layer between me and the real thing thickening, i started to dig, i dug deeper each time, i dug my skin to the bones, i dug my mind to the darkest seeds. i felt the cold with my eyes, with many eyes opened all over my flesh..."