Basladim, belki devam ederim

I should start saying that the title of this blog should have been "Teriyaki Chicken". But it happened not to be so with seconds.

It rains here. I like seeing palms floating in the gloomy sky, trying to stand still on dark and cloudy backgrounds. (Writing it down: Rainy windows with palms standing behind. Raining with palms standing.) I have been waking up with a sore throat for the last few days; it is maybe a bit more than that, it is an aching throat. My friend says you dont get sick in here, you get pulled to the edge but you dont. I wish i dont, i can beg for that, for not being sick for the following 15 days.

Uzun aciklamalara girmesem daha iyi olacak, ama yeniden blog yazmaya basladim. Nedenini anlatasim pek yok, paranoyalarim kabarip, uzun sacma aciklamalarda kaybolmam muhtemel, herkesin yaptigi basit bir seyi aciklamaya kalkmanin sonucu, bana kalani bu olur. Etrafinda dolanayim hic degilse bu paragrafla. Tur bitti. Nokta.

..

icimde kalmasin diye yazdigim:

Umursamazligim kaygilandiriyor bazen. Vurdum duymazliga variyor belki. Kendimi koruma icgudum ayakta, kendimden baskasini dusunmuyorum. Belki en dogrusu da bu bu aralar. Kendim mutlu olmadan fedakarliklara girmek, sonunda daha buyuk acilar mi getirir? Bilmiyorum. Kolaya mi kaciyorum, bencilligim egoistlige mi vardi. Dusunursem cildirir miyim. Icimdeki son diregi kirip, bir limana mi cekilsem. Limanlar da aci yok mu sanki, denizle bogusmak daha vakur bir cozum gibi duruyor. Bogusmak. Insan bir sey yapmak zorunda birakilana denk gercekten zorlanmis sayilmaz sanirim. Gercekten kendi benligine dogru gelmedikce tehdit, o kadar da kotu sayilmayabilir. Gercekten buyuk acilar (zorluklar) insani degistiren, hareket etmeye zorliyanlar olmali. Ama onun disindakiler de bir omru kapkaranlik gecirmeye yetebilir. Sadece kategorileri farkli, buyuk - kucuk dememek lazim; insanin cektigi acinin buyuklugu kendi bildiklerine gore olculebilir ancak, belki de.